/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

  Τόσα τιτιβίσματα πουλιών πως και σε άθλια πόλη;

  Αφουγκραστείτε τα ως λόγο αιρετικό.

     6:30 π.μ. Εξάρχεια. 

     Μικρος  Διάλογος  με τον ΧΡΗΣΤΟ N.ΘΕΟΦΙΛΗ  

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1950. Σπούδασε Zωγραφική και Σκηνογραφία στην Aνωτάτη Σχολή Kαλών Tεχνών στην Aθήνα (1969-74).

Έργα του βρίσκονται στην Eθνική Πινακοθήκη, στο Yπουργείο Πολιτισμού, στις συλλογές της Aγροτικής Tράπεζας, της Tράπεζας Eργασίας, του OTE, σε ιδιωτικά Mουσεία και συλλογές.

Tο 1983 συμμετείχε στην έκθεση για τον Eλληνικό Mήνα στη Bιέννη (Internationalles Kulturcentrum), το 1988 στις Bρυξέλλες με έργα της Eθνικής Πινακοθήκης (Peinture Grecque 1968-1988), το 1995 στη Λεμεσό της Kύπρου (CYMEPA) και το 1997 στις Bρυξέλλες, στην έκθεση «Foculizations du Regard» στο Kτίριο της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, (Eλληνική Προεδρία, Iανουάριος-Iούνιος ‘97). Tο 2000 στην Γερμανία (Mainz-Drais), το 2001 στην Φρανκφούρτη (Fraport), το 2006 στη Διεθνή Έκθεση του Dubai και στη Συρία.

Στην Ελλάδα, έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.

ATOMIKEΣ EKΘEΣEIΣ

1982 Γκαλερί «Xρυσόθεμις»

1985 Γκαλερί «Zαλοκώστα 7»

1988 Γκαλερί «Xρυσόθεμις»

1989 Γκαλερί «Nέες Mορφές»

1990 Xώρος Tέχνης «Aριάδνη», Hράκλειο Kρήτης

1992 Aίθουσα Tέχνης «Έκφραση», Γλυφάδα

1995 Xώρος Tέχνης «Ίρις» Aθήνα

1995 Petsalis Gallery, Kέρκυρα

1997 Aίθουσα Tέχνης «Έκφραση», Γλυφάδα

1999 Γκαλερί «ATRION», Θεσσαλονίκη

1999 Xώρος Tέχνης «Aριάδνη», Hράκλειο Kρήτης

2000 «Λαβύρινθος», Kατερίνη

2002 «Έκφραση» Γιάννα Γραμματοπούλου, Aθήνα

2003 «ΠEPITEXNΩN», Aθήνα

2004 Γκαλερί «ATRION», Θεσσαλονίκη

2004 Aίθουσα Tέχνης «B. Mυλωνογιάννη», Χανιά

2006 «Έκφραση» Γιάννα Γραμματοπούλου, Aθήνα

2006 «To σπίτι των Εκθέσεων», Τήνος

2008 ART GALLERY, Αλεξανδρούπολη

Έργα του έχουν φιλοξενηθεί σε εξώφυλλα ποίησης και λογοτεχνικών βιβλίων, σε αφίσες, στα ημερολόγια του OTE (1988), των Eκδόσεων Πατάκη (1992), των Γιατρών του Kόσμου (1999), του OΛΠ (2000), κ.α. Tο 1992 σχεδίασε στο περιοδικό «Νέο Επίπεδο» για την ποιήτρια Κική Δημουλά. Το 1997 το Λογοτεχνικό Περιοδικό «ΠOPΦYPAΣ» φιλοξένησε έργα του στα τεύχη 81-82 και το μηνιαίο Λογοτεχνικό Περιοδικό «EYΘYNH», στα τεύχη του έτους 1998. Tο 1999 συμμετείχε με έργα του στο CD ROM  του Υπουργείου Παιδείας

Μικρος  Διάλογος 

ΧΡΗΣΤΟΣ N.ΘΕΟΦΙΛΗΣ  ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ .: Εικαστική αντίληψη θα μας αποτρέψει από κάθε διάθεση μηχανιστικών επινοήσεων και μικροεντυπώσεων. Ιδεαλιστής ως προς το εικαστικό έργο και διαμετρικά αντίθετος, διαλεκτικός υλιστής προς τους κοινωνικούς αγώνες. 1974 φοιτητής φυλακίζεστε.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ .: Ο τρόπος που τοποθετείτε την σκέψη σας γύρω από την ζωγραφική μου πρέπει να σας πω ότι με ενδιαφέρει απολύτως. Τις περισσότερες φορές οι αναλύσεις γίνονται γύρω απ’ τον τρόπο της ζωγραφικής και την υποχρέωση του ερωτώντος να σε κατατάξει σε ρεύματα και σχολές, και να του φύγει έτσι ένα άγχος. Μου έχουν πει κατά καιρούς πως είμαι εξπρεσιονιστής, μετα-ιμπρεσιονιστής, ρεαλιστής, σουρεαλιστής, ονειρικός ρεαλιστής. Ακόμα, ένας συνάδελφος, ότι έχω σχέση με τον Θεόφιλο. Και όλα αυτά ίσως σε μια ενότητα δουλειάς, σε μια ατομική έκθεση. Είναι ωραίο να έχει το κάθε έργο τους υποστηρικτές του και να χαρακτηρίζεται αναλόγως. Όλα δεκτά!

Όμως στην πραγματικότητα με συναρπάζει ο θεατής που διεισδύει στο μη ορατό, στο βάθος, πίσω απ’ την επιφάνεια του έργου, στην ουσία των πραγμάτων, στη μοναδική, πυκνή, αφαιρετική εικόνα της ζωγραφικής, που δεν έχει χρόνο αλλά τον περιέχει, δεν έχει ήχους ή υπερήχους αλλά τους αφουγκράζεσαι. Και μια απίστευτη κίνηση στον ιστό της σύνθεσης, στα νήματα των χαράξεων που κρατούν ζωντανή τη σχέση έργου – θεατή, και ίσως μια διαχρονική σχέση έργου – θεατή.

Από το 1969 έως το 1974 ήμουν στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Μου άρεσε η ζωγραφική των αρχών του 20ου αιώνα ξεκινώντας λίγο πριν τον Van Gogh και τον Seurat, έως τον πρώιμο και κατόπιν ώριμο Braque. Και δεν είχα την αγάπη που έτρεφαν στην Σχολή για τον Cezanne. Κυρίως μου άρεσαν και μου αρέσουν έργα ζωγράφων και όχι οι ζωγράφοι.

Με ενδιαφέρει η ανιδιοτελής ζωγραφική που δεν είναι χρηστική, τουλάχιστον εκ των προτέρων. Δεν πιστεύω στην προκατασκευασμένη τέχνη, στην επί σκοπώ τέχνη και - χωρίς να πω αν είναι καλή ή κακή - είναι κατά κάποιο τρόπο τέχνη εφαρμοσμένη.

Η Ζωγραφική Ιδεολογία είναι διαφορετική από την ορθολογιστική σκέψη. Έχει άλλα συστατικά και αφορά μια άλλη Γλώσσα με άλλες παραμέτρους και εκτάσεις.

Ως φοιτητής κρύφτηκα μετά το Πολυτεχνείο και το Μάρτιο του 1974 πιάστηκα και φυλακίστηκα μέχρι την Μεταπολίτευση, τον Ιούλιο του 1974. Σας απαντώ επειδή εσείς το θέσατε. Συνήθως δεν αναφέρομαι σ’ αυτό. Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Αυτό που εκ των υστέρων με πειράζει είναι αυτά που τράβηξαν οι εκτός της φυλακής, γονείς, αδέλφια, σε αυτές τις καταστάσεις. Σκεφτείτε ότι το Πάσχα του 1974 δεν ήξεραν οι δικοί μου που βρίσκομαι και άκουγαν πληροφορίες για την τύχη μου από τους ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ.: Στο έργο σας σημειώνω πραγματικότητα

υποκειμενική. Μνήμες, προσωπικές αφηγήσεις, αναγωγή στο πατρικό, όλα από ανάγκη κι όχι φιλολογικά. Ταξιδευτής του “Angelica” ή ως “Ίκαρος” το φανταστικό εμπλέκεται με το πραγματικό δημιουργώντας την προσωπική σας γλώσσα.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ.: Ας δεχτούμε ότι η ζωγραφική είναι μια περιπέτεια και για τον ζωγράφο μια προσωπική περιπέτεια όχι και τόσο ευχάριστη. Ο ζωγράφος πρέπει να είναι κάθε στιγμή ζωγράφος και να σκέφτεται σαν ζωγράφος. Να αναγάγει την πραγματικότητα στα πεδία της τέχνης και να μετουσιώνει τις περιγραφές και τα ντοκουμέντα μέσα από τις αναγκαίες φόρμες σε έργο.

Κατά τη διάρκεια του υποθετικού ζωγραφικού ταξειδιού μου, οριοθετώ τον ψευδή χώρο με κάποια στοιχεία ενός παιχνιδιού που δεν ξέρω τους κανόνες του. Βάζω σημάδια αναγνώρισης και αφήνω τους πρωταγωνιστές μου να αυτοσχεδιάσουν. Ο χώρος είναι συχνά αναγνωρίσιμος, αλλά χωρίς αρχή και τέλος.

Ξέρετε όλα αυτά είναι παρεξηγήσιμα όταν λέγονται, αν δεν κατανοηθεί ότι όλα τα σύμβολα στο τέλος είναι ζωγραφικά στίγματα ή κηλίδες χρωματικές. 

Μ’ ενδιαφέρει συχνά η σχέση με το φυσικό γιατί μου επιτρέπει να αυθαιρετώ. Όπως όλα στη ζωγραφική, έτσι και το φυσικό είναι αφορμή, και κάθε άλλη προσπάθεια αποτύπωσης ή μίμησης δεν με αφορά.

Θέλω να είμαι επιβάτης στην μηχανή του χρόνου, για γρήγορες μετακινήσεις στη μνήμη, στα καταγεγραμμένα, στις έννοιες, στα πραγματικά και τα φανταστικά δικά μου, σ’ αυτά που ξέρω, γιατί τελικά ζωγραφίζουμε αυτά που ξέρουμε.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ.: Διακρίνω έργο που έχει τα εφόδια. Ισχυρός ιστός δομημένος από αρχετυπικά βιώματα, διαδρομές, ανακεφαλαιώσεις. Έργο πλαστικό και συνεπή με σκηνοθετική οργάνωση-αίσθηση του χώρου, των μορφών, των συμβόλων- σινιάλων.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ.: Σας ευχαριστώ για αυτή την εκτίμησή σας στο έργο μου. Θέλω να γνωρίζετε ότι ενδιαφέρομαι πάντα για το «άλλο»! Αυτό που δε γνωρίζω. Ίπταμαι για να βλέπω την άκρη του ορίζοντα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ.: Η μεγάλη τέχνη αυτού του τόπου θα φτιαχτεί από μονομέρειες.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ.: Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι εξωφρενικό. Το ασήμαντο στην τέχνη θεωρείται μινιμαλιστικό και υποστηρίζεται από πλήθος «ειδικών». Το έργο τέχνης αυτουποστηρίζεται και δεν είναι εύρημα. Αντιθέτως, αυτούσια σκουπίδια εκτεθειμένα, ένας σύγχρονος νατουραλισμός, έχουν ανάγκη υποστήριξης για να αποκτήσουν υπόσταση έργου. Δυσκολεύουν οι συνθήκες ανάδειξης του ανεξάρτητου και μεμονωμένου έργου τέχνης.

Η επιχορηγούμενη τέχνη έχει ένα ευρύ πλαίσιο μεσαζόντων, μιμείται τα εκτός των συνόρων δρώμενα, αδιαφορώντας για τα κεκτημένα και την εικαστική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας. Κάποιοι απαίδευτοι διακινητές δηλώνουν πως οι νέοι καλλιτέχνες, θύματα κι αυτοί μιας θεωρητικής «α-καλλιέργειας», είναι αναλώσιμο είδος! Απίστευτο.

Η τέχνη, ενώ δεν έχει χρηστικές διαστάσεις, πέφτει θύμα της «καθημερινής αισθητικής», κι ενός εφήμερου design. Ένα εύρημα, ένα στιγμιότυπο.

Όλα της τέχνης έχουν να κάνουν με τη δοκιμασία στον σκληρό χρόνο.

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΗΣ δεν έχει την ανάγκη να εκλέξει μεταξύ του συστήματος που επικυρώνει στην ελληνική πραγματικότητα και την συγκρότηση του προσωπικού του λεξιλογίου.

Διαπιστώνω ότι χωρίς να εσωτερικεύει τη βία των -ισμών και του ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού, τον ενδιαφέρει η κρυμμένη ανανέωση στην τέχνη. Η εσωτερική ανανέωση.

                          ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////